حسرت ، عشق ، معرفت

وقتی راه رفتن آموختی ، دویدن بیاموز . دویدن که آموختی ، پرواز را .راه رفتن بیاموز زیرا راه هایی که می روی جزیی از تو می شود و سرزمین هایی که می پیمایی بر مساحت تو اضافه می کند . دویدن بیاموز چون هر چیز را که بخواهی دور است و هر قدر که زود باشی ، دیر .پرواز را یاد بگیر نه برای این که از زمین جدا باشی برای آن که به اندازه ی فاصله ی زمین تا آسمان ، گسترده شوی.من راه رفتن را از یک سنگ آموختم و دویدن را از یک کرم خاکی و پرواز را از یک درخت . بادها از رفتن چیزی به من نگفتند زیرا آن قدر در حرکت بودند که رفتن را نمی شناختند . پلنگان ، دویدن را یادم ندادند زیرا آن قدر دویده بودندکه دویدن را از یاد برده بودند . پرندگان نیز ، پرواز را به من نیاموختند ، زیرا چنان در پرواز خود غرق بودند که آن را به فراموشی سپرده بودند !اما سنگی که درد سکون را کشیده بود رفتن را می شناخت و کرمی که در اشتیاق دویدن سوخته بود دویدن را می فهمید و درختی که پاهایش در گل بود از پرواز بسیار می دانست ! آن ها از حسرت به درد ، رسیده بودند و از درد به اشتیاق و از اشتیاق به معرفت .وقتی راه رفتن آموختی دویدن بیاموز . دویدن که آموختی پرواز را .راه را بیاموز زیرا هر روز باید از خودت تا خدا گام برداری . دویدن بیاموز زیرا چه بهتر که از خودت تا خدا بدوی .پرواز را یاد بگیر زیرا باید روزی از خودت تا خدا پر بزنی .